Het landleven als ‘extra gezinslid’

Maandag was de laatste schooldag, de kinderen hebben nu twee weken vakantie. Voor mij een mooie gelegenheid om eens om mij heen te gaan kijken in de Intag Valei en in de omgeving van Otavalo. Ik heb het zo gepland dat ik op zaterdag in Otavalo ben voor de wekelijkse markt. Dat schijnt een groot festijn te zijn. Ik zal vrijdag vertrekken, omdat ik wil badderen in de warme bronnen van Nangulvi en de koffiecoöperatie in Apuela wil zien en dat ligt op de route naar Otavalo. Vier dagen geen school en meedraaien in het boeren leven in de campo. Het lijkt me leuk. De werkelijkheid is echter wat weerbarstiger. Het gezin van Alfonso en Aida met hun zoon Eduardo draait perfect zonder een vierde gezinslid, steeds als ik vraag of ik ergens bij kan helpen is het antwoord nee. Ik moet echt zoeken naar dingen die ik kan doen. Kleindochter Nidia is zondag meegekomen vanuit Cuellaje, zij zal de eerste vakantieweek doorbrengen bij opa en oma. Nidia krijgt om de haverklap opdrachtjes, mij wordt niets gevraagd. Begrijpelijk, want dat je kleindochter allerlei ‘werkjes’ krijgt is hier heel gewoon. Ze moet tenslotte leren om dienstbaar te zijn, want dat is de rol van de vrouw hier. Maar een volwassen vrouw die te gast is (en ook nog betaalt voor haar onderdak) vragen om dingen te doen, dat ligt wel wat lastiger.
Als de lunch naar de mannen gebracht moet worden die hoog in de bergen aan het werk zijn, mag ik mee. Een tocht die me bepaald niet gemakkelijk af gaat, omdat het pad heel steil is en het hoogteverschil groot. De tweede dag mag ik weer mee (omdat ik het wel graag wil), maar is de oplossing slim. Aida gaat vooruit en samen met Nidia ga ik in een rustiger tempo alvast richting de koeien die gemolken moeten worden. Eindelijk (na twee weken) mag ik echt een keer melken! Het leegknijpen van die uiers dat valt wel mee als je de techniek beet hebt. Het richten in de emmer vergt wel wat oefening.
Het leeg slaan en verzamelen van bonen die hebben liggen drogen in de zon is een klus die ik ‘gelukkig’ zonder vragen gewoon kan doen. Stel je voor: 10 vierkante meter bonen die op doeken liggen. Met een stok sla je de doppen open, zodat zowel de bonen als de doppen alle kanten op vliegen (het liefst buiten de doeken). Na x tijd (geen idee hoe lang ik heb lopen meppen)worden de doppen van de bonen geveegd en de bonen in grote zakken gedaan. Later wordt d.m.v. de wind het kaf nog van de bonen gescheiden. Dan begint de geduldklus: elke boon die buiten de doeken gevallen is moet worden opgeraapt. Het is tenslotte voedsel voor de winter. Eén voor één ben je op je knieën de bonen uit het stof en uit de grasmat aan het pullikken. En dan tot slot: de grasmat (of wat daarvoor door moet gaan) vegen om de doppen te verwijderen! Twee middagen lang heb ik mij druk gemaakt over die bonen. Daarna had ik eerlijk gezegd best wel last van mijn rug.
Als je dit zo leest, lijkt het alsof ik heel wat gedaan heb, maar dat is schijn. In werkelijkheid heb ik vier ochtenden (en die zijn lang als je al om 06.00 uur opstaat) gezocht naar dingen die ik kon doen, ben uit verveling spelletjes gaan doen met Nidia en het boek over Spaanse grammatica weer eens gaan doorspitten. Wat wel een heel leuke bijkomstigheid bleek te zijn. Die kleine Nidia (7 jaar) blijkt een geweldige juf spaans te zijn. Zij keek steeds mee over mijn schouder als ik met Spaans bezig was en legde heel geduldig met voorbeelden uit wat een woord betekende als ik dat vroeg. Dat werkt vele malen beter dan opzoeken in het woordenboek!