Mijn minivakantie
Door: Mirjam Timmer
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
08 Oktober 2014 | Ecuador, Otavalo
Tsja, het klinkt raar. Binnen de enorme hoeveelheid tijd dat ik met verlof ben, voelt het alsof ik een soort minivakantie heb. Vijf dagen reizen, van alles zien, nieuwe mensen ontmoeten, het is zo’n leuke tijd!
Om 06.30 uur had ik de bus uit Apuela (waar ik zo lekker rond heb liggen dobberen in de warm water bronnen) richting Otavalo. En ondanks de cucaracha heb ik toch goed geslapen.
Voor het overnachten in Otavalo had ik een tip gekregen, die blijkt heel goed. Een prima hostal, met gratis wifi (!!!) en erg vriendelijk personeel. Vlakbij het busstation en ook nog vlakbij plaza Poncho waar vandaag de beroemde markt plaatsvindt. Nadat ik mijn spullen gedropt heb stort ik mij in het geweld van de markt. Hij is werkelijk enorm! Niet alleen het plein zelf is afgeladen vol met kraampjes, ook alle straten eromheen puilen uit. Het duizelt mij behoorlijk. Ik zie veel toeristische rommel, hoor belachelijke prijzen gevraagd worden, en schiet al vrij snel in de modus van ‘aan mijn lijf geen polonaise’. Dat betekent zoiets als laat maar, hier ga ik echt niets kopen. Ik haat moeten afdingen en kan niet controleren of iets van kwaliteit is of niet. Nergens zitten labels in waarop ik kan zien welk materiaal gebruikt is en die marktlui vertrouw ik niet. Ik struin dus lekker rond, kijk mijn ogen uit, geniet van de spelletjes die gespeeld worden (omdat ik geen speler meer ben) en koop een heerlijk grote beker vers geperst vruchtensap.
’s Avonds in het hostal ontmoet ik diverse mensen en hoor allerlei verhalen.
Als ik de volgende dag tijdens het ontbijt aangeef dat ik naar Cotacachi (het dorp van de leerbewerkers) wil, is er direct iemand die wel mee wil. We gaan gezellig samen.
In Cotacachi wemelt het inderdaad van de winkeltjes waar leer verkocht wordt. Jassen, tassen, schoenen, kunst met een klein k-tje, prullaria, het is er allemaal. De modellen en ontwerpen zijn echter heel traditioneel en daardoor wat saai. De werkplaatsjes vind ik veel leuker om te zien. Het echte handwerk, met trapnaaimachine en bergen leer om zich heen. De leerkwaliteit is prachtig, het handwerk goed, wat zou er gebeuren als ze creatievere ontwerpen gingen maken? Zou hun afzetmarkt vergroten?
Ik word pas echt blij als we de plaatselijke groente en fruit markt ontdekken. Ik ken dat van Spanje, daar heeft elke stad wel een overdekte markt voor de locals. Hier is hij echter veel leuker! Het barst van de kleuren door alle groente en fruit, de varkenskoppen liggen je blind aan te starten, het echte locale leven is hier te zien. Dat levert leuke plaatjes op…
De volgende dag was de dag voor Peguche, het dorp waar een instrumentenmaker zit. Daar had ik hoge verwachtingen van. Dezelfde vrouw die gisteren mee wilde, wilde vandaag weer mee. Prima.
En dan stopt de bus op het plein midden in het dorp, zie je aan de overkant een bord met ‘Artesania el Gran Condor’, blijkt het een schattig klein museumpje met een enorme winkel vol geweven, gebreide, gehaakte, ge-noem-het-maar-op, spullen te zijn die ook nog gewoon geprijsd zijn. En aangezien ik weet dat cash betalen korting betekent, durf ik het afdingen wel aan.
De instrumentenmaker blijkt afgericht te zijn op toeristen. Hij geeft een demonstratie van de verschillende fluiten die hij heeft, noemt prijzen en glimlacht continu. Als ik instrumenten probeer en ontdek dat ze zeer slecht gestemd zijn, zoek ik contact met hem. Het duurt even, maar hij krijgt door dat ik niet tevreden ben met een toeristeninstrument, maar een juist gestemd instrument wil waarop ik werkelijk kan spelen. Oh, u wilt een professioneel instrument? JA! Terplekke gaat hij aan de slag om voor mij een pentatonische panfluit te maken, gestemd in Es-groot (de toonsoort waarin ze hier veelal spelen). Als hij klaar is wil hij er ook nog wel een maken in G-groot, omdat ik dat een handige toonsoort vind. Oke, ik heb best een tijd moeten wachten, maar er is in Ecuador een instrumentenmaker geweest die speciaal voor mij twee instrumenten gemaakt heeft! Gaaf he?
De laatste dag ging ik echt niet meer zoveel lopen, pijn in mijn rug en knieën, geen zin om veel te gaan doen. Het pakte echter iets anders uit.
Bij het ontbijt ontstond een plan om naar het kratermeer van Cuicocha te gaan, samen met een Spanjaard en een Canadeese. Eerst de bus, dan de taxi, het leek mij wel leuk. En dat was het ook. Bij aankomst bleek echter dat de Spanjaard bedongen had dat de taxi ons bijna 4 uur later op een andere plek op zou pikken en dat we het hele meer rond gingen lopen. Super gaaf natuurlijk, helemaal als je bedenkt wat dit betekent. Zo’n meer is omringd door bergen. Om het meer heen lopen betekent berg op, berg af, en opnieuw berg op en berg af. Prachtige uitzichten op het meer, een prima oefening voor mijn spieren en uithoudingsvermogen, kortom niks mis mee. Zwaar was het wel… Gelukkig was het laatste stuk één grote afdaling.
Morgen weer richting ‘zona de Intag’.
Om 06.30 uur had ik de bus uit Apuela (waar ik zo lekker rond heb liggen dobberen in de warm water bronnen) richting Otavalo. En ondanks de cucaracha heb ik toch goed geslapen.
Voor het overnachten in Otavalo had ik een tip gekregen, die blijkt heel goed. Een prima hostal, met gratis wifi (!!!) en erg vriendelijk personeel. Vlakbij het busstation en ook nog vlakbij plaza Poncho waar vandaag de beroemde markt plaatsvindt. Nadat ik mijn spullen gedropt heb stort ik mij in het geweld van de markt. Hij is werkelijk enorm! Niet alleen het plein zelf is afgeladen vol met kraampjes, ook alle straten eromheen puilen uit. Het duizelt mij behoorlijk. Ik zie veel toeristische rommel, hoor belachelijke prijzen gevraagd worden, en schiet al vrij snel in de modus van ‘aan mijn lijf geen polonaise’. Dat betekent zoiets als laat maar, hier ga ik echt niets kopen. Ik haat moeten afdingen en kan niet controleren of iets van kwaliteit is of niet. Nergens zitten labels in waarop ik kan zien welk materiaal gebruikt is en die marktlui vertrouw ik niet. Ik struin dus lekker rond, kijk mijn ogen uit, geniet van de spelletjes die gespeeld worden (omdat ik geen speler meer ben) en koop een heerlijk grote beker vers geperst vruchtensap.
’s Avonds in het hostal ontmoet ik diverse mensen en hoor allerlei verhalen.
Als ik de volgende dag tijdens het ontbijt aangeef dat ik naar Cotacachi (het dorp van de leerbewerkers) wil, is er direct iemand die wel mee wil. We gaan gezellig samen.
In Cotacachi wemelt het inderdaad van de winkeltjes waar leer verkocht wordt. Jassen, tassen, schoenen, kunst met een klein k-tje, prullaria, het is er allemaal. De modellen en ontwerpen zijn echter heel traditioneel en daardoor wat saai. De werkplaatsjes vind ik veel leuker om te zien. Het echte handwerk, met trapnaaimachine en bergen leer om zich heen. De leerkwaliteit is prachtig, het handwerk goed, wat zou er gebeuren als ze creatievere ontwerpen gingen maken? Zou hun afzetmarkt vergroten?
Ik word pas echt blij als we de plaatselijke groente en fruit markt ontdekken. Ik ken dat van Spanje, daar heeft elke stad wel een overdekte markt voor de locals. Hier is hij echter veel leuker! Het barst van de kleuren door alle groente en fruit, de varkenskoppen liggen je blind aan te starten, het echte locale leven is hier te zien. Dat levert leuke plaatjes op…
De volgende dag was de dag voor Peguche, het dorp waar een instrumentenmaker zit. Daar had ik hoge verwachtingen van. Dezelfde vrouw die gisteren mee wilde, wilde vandaag weer mee. Prima.
En dan stopt de bus op het plein midden in het dorp, zie je aan de overkant een bord met ‘Artesania el Gran Condor’, blijkt het een schattig klein museumpje met een enorme winkel vol geweven, gebreide, gehaakte, ge-noem-het-maar-op, spullen te zijn die ook nog gewoon geprijsd zijn. En aangezien ik weet dat cash betalen korting betekent, durf ik het afdingen wel aan.
De instrumentenmaker blijkt afgericht te zijn op toeristen. Hij geeft een demonstratie van de verschillende fluiten die hij heeft, noemt prijzen en glimlacht continu. Als ik instrumenten probeer en ontdek dat ze zeer slecht gestemd zijn, zoek ik contact met hem. Het duurt even, maar hij krijgt door dat ik niet tevreden ben met een toeristeninstrument, maar een juist gestemd instrument wil waarop ik werkelijk kan spelen. Oh, u wilt een professioneel instrument? JA! Terplekke gaat hij aan de slag om voor mij een pentatonische panfluit te maken, gestemd in Es-groot (de toonsoort waarin ze hier veelal spelen). Als hij klaar is wil hij er ook nog wel een maken in G-groot, omdat ik dat een handige toonsoort vind. Oke, ik heb best een tijd moeten wachten, maar er is in Ecuador een instrumentenmaker geweest die speciaal voor mij twee instrumenten gemaakt heeft! Gaaf he?
De laatste dag ging ik echt niet meer zoveel lopen, pijn in mijn rug en knieën, geen zin om veel te gaan doen. Het pakte echter iets anders uit.
Bij het ontbijt ontstond een plan om naar het kratermeer van Cuicocha te gaan, samen met een Spanjaard en een Canadeese. Eerst de bus, dan de taxi, het leek mij wel leuk. En dat was het ook. Bij aankomst bleek echter dat de Spanjaard bedongen had dat de taxi ons bijna 4 uur later op een andere plek op zou pikken en dat we het hele meer rond gingen lopen. Super gaaf natuurlijk, helemaal als je bedenkt wat dit betekent. Zo’n meer is omringd door bergen. Om het meer heen lopen betekent berg op, berg af, en opnieuw berg op en berg af. Prachtige uitzichten op het meer, een prima oefening voor mijn spieren en uithoudingsvermogen, kortom niks mis mee. Zwaar was het wel… Gelukkig was het laatste stuk één grote afdaling.
Morgen weer richting ‘zona de Intag’.
-
08 Oktober 2014 - 06:32
Winnifred:
Oh wauw...jouw eigen fluiten! Dat is wel heel bijzonder. En de klanken zijn mooi?
En ja...berg op berg af......heftig en dat nog op die hoogte of begin je aan de hoogte te wennen?
Dank weer voor dit verhaal. Ik zie de kleurrijke markten al helemaal voor mij. Wat een ander leven dan hier....... -
08 Oktober 2014 - 07:08
Maria:
Hoi Mirjam,
Zal jij ooit nog uitgepraat raken over al je avonturen daar? Wat een prettig vooruitzicht om, als je terug bent, al je verhalen te mogen gaan aanhoren. Want je kunt mooi schrijven, bijna net alsof ik er ook bij ben. -
08 Oktober 2014 - 07:58
Monika:
Ha Mirjam, wat een goed idee om je op Facebook te volgen en zomaar op één van de eerste koude ochtenden dit jaar jouw warme reisverslag te lezen. Heel veel plezier op je minivakantie. Ik kijk uit naar je volgende avontuur. X -
08 Oktober 2014 - 09:42
Rolf Weeshoff:
Wat weer een mooi verhaal. Een prachtig kratermeer. Was er nog enige vulkanische activiteit?
Ben benieuwd naar een Pan-fluit concert in Spanje. -
08 Oktober 2014 - 09:56
Netty Veltman:
Juist nu ik al wekenlang huisarrest heb vanwege de nieuwe knie,geniet ik van je verhalen. Voelt haast een beetje of ik zelf op pad ben. Geniet er nog maar intens van en zorg goed voor jezelf. -
08 Oktober 2014 - 10:23
Marcel:
Ha die Mirjam, jij verbrand vast veel calorieën met al dat struinen door de bergen. Zo te lezen geniet je met volle teugen ondanks dat het zo zwaar is. Ben benieuwd naar je eerste fluit concert. Misschien nog wat lokale nummers instuderen? Lijkt me leuk. -
08 Oktober 2014 - 10:27
Mieke Timmer-Dorsman:
Lieve kind wat een belevenissen allemaal, wij vinden het geweldig op deze manier op de hoogte te worden gehouden. Wij wensen je alle goeds toe en veel liefs. -
08 Oktober 2014 - 23:31
Astrid Velzel:
Hai Mirjam,
Wat leuk om je verhalen te lezen. Ik vind het super stoer dat je dit doet! Veel plezier nog daar en ik blijf je volgen.
Liefs Astrid -
09 Oktober 2014 - 08:22
Esther:
Hoi Mir, je verhalen zijn al beeldend maar met de foto's erbij is het echt compleet. Super! Ik heb wel moeten lachen om de reactie van je op het berichtje van pap en mam. Uitgerekend jij reageerde terwijl je in the middle of no-where in Ecuador zit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
