Met enige schroom ga ik vrijdag richting Cuellaje voor de muziekles op het colegio. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Mijn vermoeden is dat de kinderen van alles willen, maar dat het aan alle kanten aan materiaal zal ontbreken. Mijn angst is dat ik onvoldoende antwoord heb op wat ze willen. Als ik bij de school aankom is er niemand die op mij af komt. Ik voel me best een beetje alleen...
Uiteindelijk valt het natuurlijk weer reuze mee, de kinderen zijn voorzichtig maar geven ook aan dat ze het leuk vinden. Aangezien er geen enkel instrument is, doe ik het met zingen en bodysounds. Het is opvallend hoe verschrikkelijk weinig ervaring ze hebben, zowel in zingen als in het gebruiken van hun lijf. De spelletjes die ik bedacht heb moeten vrijwel direct vereenvoudigd worden, de kinderen hebben gewoon de motoriek niet. Al met al hebben we een gezellig uurtje muziek en zijn de kinderen enthousiast om de volgende ochtend nog een uurtje muziek te maken. Pfff, gelukkig. Ik voel opluchting. Als het gaat om motiveren van kinderen die ik niet ken, heb ik niet zoveel zelfvertrouwen.
Amparito (de juf van het schooltje waar ik door de weeks werk) heeft mij uitgenodigd om bij haar te komen logeren. Dat betekent wel 45 minuten berg opwaarts lopen voor mij, maar dat heb ik er wel voor over. Amparito is een warm mens met het hart op de juiste plaats. Ik heb er zin in om haar thuis mee te maken en tijd te hebben om met haar te kletsen.
Het huis blijkt een fantastische puinhoop. Het is van hout, heeft geen ramen en overval staan spullen. De matras waar ik op moet slapen zit vol gaten en is volledig uitgeleefd, maar de lakens zijn schoon. Ik krijg een heerlijk warm welkom met veel aandacht en eten. We praten honderduit over van alles en nog wat, variërend van onderwijs, tot ecologische groenteteelt tot gewoontes in Holland en waarden van het leven.
De volgende dag geef ik mijn tweede les muziek in Cuellaje. Er is een lieve poging gedaan om voor instrumenten te zorgen: een speelgoed keyboard wat het soms wel en soms niet doet en wat plastic mini maracas. Al vrij snel gooi ik dat spul aan de kant, het stoort eerder dan dat het helpt. Er wordt enthousiast gezongen door de kinderen en de nieuwe bodysound spelletjes vallen in de smaak. Fijn dat ik hen toch vrij snel weet te bereiken en hen het plezier in muziek maken kan laten voelen.
Opnieuw op naar Amparito, want vandaag gaan we colada morada maken en brood bakken met een nichtje en een neefje. Het is een vreselijk gezellige middag, er wordt een hoop lol gemaakt. Het gegeven dat Amparito juf is, helpt enorm in de communicatie, zij heeft het direct door als ik iets niet helemaal begrijp. En dan komt de juf naar boven: uitleggen! Er is een kip geslacht voor de soep en een cavia voor het diner. Ja, dat is hier een delicatesse... Ik 'moet' echter zoveel colada morada en brood eten, dat ik echt geen ruimte meer heb voor de cavia. Jammer, maar het is niet anders.Als ik vandaag vertrek richting Cuellaje, word ik uitgenodigd om volgend weekend opnieuw te komen. Het voelt heerlijk om welkom te zijn.
Vandaag is het dia de los difuntos. Ik ga in een kerkje luisteren naar het kinderkoortje waar ik volgende week mee aan het werk ga. Daarna naar het kerkhof voor de mis en om te zien wat daar allemaal gebeurt. Zin in.