Oogstweek

Deze week zijn we ‘tomates de arbol’ aan het oogsten geweest. Dat is een ovaalvormige oranje vrucht met een redelijk stevig vel, die qua smaak iets weg heeft van de tomaat. Hij groeit echter aan bomen. Net als de citroen heeft deze boom tegelijk bloemen en vruchten, er kan dus het hele jaar geoogst worden. Elke drie weken wordt er geoogst. De bomen zijn iets meer dan manshoog (Ecuadoriaanse maat) en als ze drie jaar oud zijn worden de vruchten kleiner en minder mooi. Alfonso heeft twee berghellingen vol geplant met tomate de arbol, deze vrucht is op dit moment zijn inkomstenbron. Voor zijn gezin betekent dat elke drie weken twee lange dagen plukken. Ik begreep natuurlijk wel dat dit twee belangrijke dagen waren, dus ben ik dinsdag en woensdag direct na mijn lessen naar huis gegaan om te helpen plukken.
Met 5 mensen over een berghelling struinen en alle rijpe vruchten van de bomen halen. Een canaste (gevlochten mand) op mijn rug die natuurlijk steeds zwaarder wordt. Echter, wat ik als vanzelfsprekend om mij heen zie gebeuren: de vruchten in de mand mikken, blijkt in werkelijkheid helemaal niet zo eenvoudig. Daar moet ik echt even op oefenen. Canaste lading na canaste lading gaat in grote zakken, tot de rand toe vol. Eén zak weegt pakweg 40 kg. Na drie uur oogsten heb ik heel wat energie weggebracht, de rest van de dag ga ik andere klusjes doen. Ik kan niet langer krom staan en om de twee stappen bukken om vruchten van de grond te rapen.
De volgende dag ben ik al om 10.00 uur klaar op het schooltje, dus ik kan een hele tijd helpen oogsten (tot zover als ik het volhoud…). Aida komt vandaag met de lunch naar het oogstveld, zodat we zo min mogelijk tijd kwijt zijn met eten. Ik heb dan al 3,5 uur geholpen met oogsten en ben aan het einde van mijn krachten. De lunch zal me goed doen. Dat laatste blijkt waar, vooral het verse naranjillasap wat ze ook bij zich heeft. Maar als ik na de lunch de canaste weer oppak en door mijn knieën ga, kom ik bijna niet meer overeind. Ik kan gewoon niet meer. Ik besluit dus om naar boven te aan en eerst even te gaan slapen. De vrachtwagen is er vanmiddag, er moet dus zoveel mogelijk geoogst worden. En na het oogsten moet alles ook nog naar beneden gebracht (zakken van 40 kg!) en gesorteerd worden op grootte en gaafheid. Ik kan nu dus niet afhaken.
Na een uurtje slapen gaat het wel weer, dus ik ga naar beneden. Inmiddels zijn de mannen gestopt met oogsten en is het naar beneden brengen begonnen. Twee zakken op een paard en twee zakken in een kruiwagen. Ik mag met het paard heen en weer lopen. Gelukkig, een klusje waarbij ik niet hoef te bukken. Voor één keer mag ik ook op de rug van het paard naar boven (scheelt weer een forse klim), maar vaker niet. Het beest is al oud en moet een beetje ontzien worden. Als alle zakken beneden zijn, begint het sorteren. Klasse 1, klasse 2, klasse 3 en collorados. Zakken die vol zijn worden dichtgenaaid en gaan morgen ochtend op de vrachtwagen naar Otavalo. Als we klaar zijn met sorteren is het bijna helemaal donker en is iedereen doodop. Ik reken even snel uit hoeveel kilo er geoogst is: 1500kg! Ben benieuwd wat dat nou oplevert, maar ik ben te bescheiden om dat te vragen.