Terug in de Intag Valley

Er gaat dagelijks één bus naar het gebied waar ik werk: om 13.00 uur. Als die bus vol is (staanplaatsen zijn niet toegestaan), dan kan je pas de volgende dag om 13.00 uur vertrekken. Voor de zekerheid heb ik dus een dag eerder mijn kaartje gekocht, ik heb het niet zo op dergelijke verrassingen. Het eerste traject vanuit Otavalo is keurig geasfalteerd, na pakweg 45 minuten gaat het asfalt over in onverharde weg. En ja hoor, opnieuw was er oponthoud. Men is druk bezig om deze weg te verbeteren, maar aangezien er slechts één baan is, betekent dat oponthoud. We hebben een half uur staan wachten, maar mochten er toen (al) door. Vier uur later was ik weer in El Rosario en begon mijn toch naar boven. Mijn bepakking was inmiddels wat uitgebreid, ik ben tenslotte een paar dagen op plekken geweest waar wél winkels zijn en ben dan plotseling ook weer een echte toerist… Toch merk ik nu eindelijk dat mijn conditie beter aan het worden is. Mijn hart pompt niet meer in mijn keel en de verzuring in mijn beenspieren laat langer op zich wachten.

De lessen op het schooltje zijn nog niet begonnen, ik heb dus nog een paar dagen weinig te doen. Er logeren inmiddels drie kleinkinderen bij de familie en die vinden deze ‘gringa’ bijzonder interessant. Bij alles wat ik doe word ik gevolgd en mijn Spaanse juffie vindt het maar zo zo dat er nog twee aandachttrekkers bij zijn gekomen. Ze is ineens een stuk feller geworden in het verbeteren van mijn fouten, vooral als het gaat om mannelijke en vrouwelijke vervoegingen. Een fout twee keer maken levert mij een geërgerde verbetering op. Helemaal als ik voor de derde keer dezelfde fout maak: La flor! No la flora! Y las flores! No las floras!
Het kleine mannetje van twee jaar kan bijzonder innemend zijn, vooral als hij de slappe lach krijgt. Probeer hem echter niet te dwarsbomen in wat hij wil, want dan krijg je een schreeuw voor je kiezen en als het even tegen zit ook nog een tik. Meneertje weet heel goed wat hij wil en trekt zich er niets van aan als hem iets verboden wordt. Dat levert met enige regelmaat dus een flinke woordenwisseling en een dramatische huilbui op. Pfff, kleine kinderen, vermoeiend hoor!
De oudste (een meisje van twaalf jaar) zit al aardig in het patroon van dienstbaar zijn. Dat is de rol die de vrouw hier heeft, altijd dienstbaar aan haar echtgenoot en zorgend voor haar kinderen. De oudste heeft dat zintuig voor zorgen en helpen al flink ontwikkeld. Ze is aan het wassen, koken, vegen, let op haar broertje, doet keurig wat haar wordt opgedragen. Als ik haar mening vraag dan weet ze het niet, als ik vraag wat ze wil dan maakt het haar niet uit. Brrr, ik krijg er de kriebels van. Een keurslijf waar ik het spaans benauwd van krijg. Ik geloof dat ik maar niet in Ecuador blijf hangen…

De Ipad heeft een magische aantrekkingskracht. Hoewel ik nauwelijks spelletje op dat ding heb zitten, ontstaat er een ware competitie met het spel ‘falldown!’. Ze hebben de grootste lol met ‘sounddrop’, maar begrijpen nog niet zoveel van sudoku. De oudste bijt zich er wel in vast, maar gaat gewoon proberen als ze het even niet meer weet. En ja, dan loop je vast…
Vrijdag avond hadden we ineens een stevige regenbui. Zo ene waarvan je binnen 2 minuten doorweekt bent. En dan blijkt opeens dat er een behoorlijk probleem zit in de constructie van het huis. Met bakken komt het door het plafond heen druipen, op de plek waar twee daken elkaar ontmoeten en een goot het water zou moeten opvangen en afvoeren. Emmers, dweilen, grote pannen, alles wordt aangedragen om het water op te vangen. Gelukkig duurt de bui niet zo lang en blijft de schade binnen de perken. Maar dat er iets moet gebeuren voordat het regenseizoen start, dat is wel duidelijk.
Als ik de volgende dag bekijk hoe de constructie in elkaar zit, begrijp ik het probleem wel. De goot is veel te ondiep en loopt te weinig af. Hij overstroomt gewoon! Schoonzoon ziet gelukkig hetzelfde, zodat deze ‘gringa’ zich er niet echt mee hoeft te bemoeien.

Eerlijk gezegd zal ik blij zijn als het schooltje weer begint. De dagen bij de familie zijn lange dagen, omdat ik zo weinig te doen heb. Ze rooien het met elkaar prima, laten mij toekijken bij van alles, maar in de twee weken dat ik vakantie had, heb ik nauwelijks iets te doen gekregen op de boerderij. Ik zoek klusjes, vraag met regelmaat of ik iets kan doen, houd de kleinkinderen bezig, maar zit mij iets te vaak gewoon te vervelen.
Vanaf morgen ga ik het mogelijk drukker krijgen, dan is het de bedoeling dat muziekliefhebbers uit de parochie elkaar ontmoeten en met mij in gesprek gaan om te kijken of we op zaterdag en of zondag in het dorp iets met muziekles of samen musiceren kunnen. Ik ben benieuwd of het Christina gelukt is om ze bij elkaar te krijgen.
Waar ik op dit moment echter het meest naar uitkijk, is de aankomst van Jan. Hij zal tien dagen bij mij zijn. We gaan 5 dagen de Galapagos eilanden bezoeken en daarna reizen we naar Intag. We slapen twee nachten bij mijn gastgezin, gaan een ochtend naar het schooltje, en vertrekken weer om 05.30 uur om op tijd in Quito te zijn voor zijn terugvlucht. Zo’n zin om Jan weer te zien!

Helaas geen foto's deze keer. Ik kan de batterij van mijn camera weer laden (eindelijk de zekering gevonden die ik nodig had voor mijn eurostekker) en heb foto's gemaakt met die camera. Helaas heb ik het snoer niet bij me waarmee ik de foto's in mijn laptop kan laden. Dat heeft jan hoop ik straks bij zich...