Een week school
Door: Mirjam Timmer
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
28 September 2014 | Ecuador, Cuellaje Alto
De kinderen beginnen er al aardig aan te wennen dat ik er ben. Als ik ‘s morgens aankom dan komen er zo’n 8 kinderen op me af rennen om een groepsknuffel te geven, anderen zwaaien enthousiast en roepen mijn naam. Twee van de allerkleinste kinderen komen op schoot zitten zodra ik zit. De aanhankelijkheid is groot. Fijn.
De invaljuf van de bovenbouwgroep blijkt een zus van Alfonso te zijn. Hoezo klein wereldje? Zij valt in, omdat de vaste juf met zwangerschapsverlof is. De juf van de onderbouw ontmoet ik op dinsdag voor het eerst. Onze kennismaking verloopt niet heel soepel.
Ik stel vragen over het internet dat aanwezig zou moeten zijn (de overheid heeft ervoor gezorgd dat alle scholen internet hebben) en die ontwijkt zij stelselmatig. De bovenbouwjuf had vorige week gezegd dat er internet was, dus ik laat mij niet afpoeieren. Pas na veel voorzichtig doorvragen komt de aap uit de mouw: ze hebben de rekening niet betaald. Tsja, zo gaat dat hier, de overheid zorgt voor internet en computers, maar niet voor de implementatie. En als je dan als juf niet weet wat je met internet moet, dan ga je het geld dat betaald moet worden voor de internet verbinding gebruiken voor andere dingen.
De onderbouwjuf wil dat ik haar groepje van 10 kinderen in tweeën splits en met elke groep een uur aan het werk ga. Zo gaat het namelijk altijd als er een vrijwilliger op de school komt helpen. En ik moet op maandag, woensdag en vrijdag komen. Als ik aangeef dat ik met de bovenbouwjuf al afspraken gemaakt heb en dat de wensen van beide juffen niet op elkaar passen, geeft zij aan dat ze de bovenbouwjuf wel zal vertellen hoe het moet gebeuren. Toen dacht ik al: succes! Want de bovenbouwjuf weet heel goed wat ze wil en waarom ze dat wil. Het mondt dan ook uit in een vreemd twistgesprek waarin de een met argumenten komt en de ander alleen maar volhoudt dat het altijd zo gegaan is. Ik ben er eerlijk gezegd blij om dat de bovenbouwjuf na veel gedoe ‘wint’, ik ben namelijk veel gevoeliger voor argumenten dan voor gewoonte. Gelukkig weet ik mij vrij goed te plooien tussen deze twee dames, zodat de sfeer uiteindelijk toch oké blijft. Aan het werk, het gaat tenslotte niet om ego maar om de kinderen.
We hebben deze week al vier liedjes gezongen, zijn met ritmes bezig geweest, hebben klapspelletjes gedaan en een berg Engelse woordjes geleerd. In de bovenbouw ben ik begonnen met werkwoorden. Want het verzamelen van losse woordjes hebben ze wel genoeg gedaan. De kinderen vinden het heerlijk om te doen. Met de kleintjes vind ik het zelf best lastig. Ze kunnen geen 10 minuten blijven zitten, hun aandacht gaat alle kanten op, ik krijg die maar moeilijk gevangen.
De komende twee weken hebben de kinderen vrij. Ik dus ook. Naast helpen op het land ga ik een paar dagen de hort op om meer van Ecuador te zien. Ik zit hier best geïsoleerd midden in de campo. De eenvoud van leven vind ik prachtig, de rust is heerlijk, maar ik wil mijn omgeving ook wel een beetje verkennen.
De invaljuf van de bovenbouwgroep blijkt een zus van Alfonso te zijn. Hoezo klein wereldje? Zij valt in, omdat de vaste juf met zwangerschapsverlof is. De juf van de onderbouw ontmoet ik op dinsdag voor het eerst. Onze kennismaking verloopt niet heel soepel.
Ik stel vragen over het internet dat aanwezig zou moeten zijn (de overheid heeft ervoor gezorgd dat alle scholen internet hebben) en die ontwijkt zij stelselmatig. De bovenbouwjuf had vorige week gezegd dat er internet was, dus ik laat mij niet afpoeieren. Pas na veel voorzichtig doorvragen komt de aap uit de mouw: ze hebben de rekening niet betaald. Tsja, zo gaat dat hier, de overheid zorgt voor internet en computers, maar niet voor de implementatie. En als je dan als juf niet weet wat je met internet moet, dan ga je het geld dat betaald moet worden voor de internet verbinding gebruiken voor andere dingen.
De onderbouwjuf wil dat ik haar groepje van 10 kinderen in tweeën splits en met elke groep een uur aan het werk ga. Zo gaat het namelijk altijd als er een vrijwilliger op de school komt helpen. En ik moet op maandag, woensdag en vrijdag komen. Als ik aangeef dat ik met de bovenbouwjuf al afspraken gemaakt heb en dat de wensen van beide juffen niet op elkaar passen, geeft zij aan dat ze de bovenbouwjuf wel zal vertellen hoe het moet gebeuren. Toen dacht ik al: succes! Want de bovenbouwjuf weet heel goed wat ze wil en waarom ze dat wil. Het mondt dan ook uit in een vreemd twistgesprek waarin de een met argumenten komt en de ander alleen maar volhoudt dat het altijd zo gegaan is. Ik ben er eerlijk gezegd blij om dat de bovenbouwjuf na veel gedoe ‘wint’, ik ben namelijk veel gevoeliger voor argumenten dan voor gewoonte. Gelukkig weet ik mij vrij goed te plooien tussen deze twee dames, zodat de sfeer uiteindelijk toch oké blijft. Aan het werk, het gaat tenslotte niet om ego maar om de kinderen.
We hebben deze week al vier liedjes gezongen, zijn met ritmes bezig geweest, hebben klapspelletjes gedaan en een berg Engelse woordjes geleerd. In de bovenbouw ben ik begonnen met werkwoorden. Want het verzamelen van losse woordjes hebben ze wel genoeg gedaan. De kinderen vinden het heerlijk om te doen. Met de kleintjes vind ik het zelf best lastig. Ze kunnen geen 10 minuten blijven zitten, hun aandacht gaat alle kanten op, ik krijg die maar moeilijk gevangen.
De komende twee weken hebben de kinderen vrij. Ik dus ook. Naast helpen op het land ga ik een paar dagen de hort op om meer van Ecuador te zien. Ik zit hier best geïsoleerd midden in de campo. De eenvoud van leven vind ik prachtig, de rust is heerlijk, maar ik wil mijn omgeving ook wel een beetje verkennen.
-
28 September 2014 - 18:33
Herman:
Weer leuk en informatief om te lezen, Mirjam, dank en ga door. Veel reisplezier. En groeten van Springtide. -
28 September 2014 - 18:46
Rolf Weeshoff:
Leuk om te lezen over je leven daar. Petje af en veel plezier gedurende je schoolvakantie. -
28 September 2014 - 19:00
Marije:
Lieve lieve Mirjam. In wat voor andere wereld ben jij gestapt? Zittend hier in Utrecht lijkt het eigenlijk net alsof het niet echt is. Zelfs als ik de foto's bekijk dringt het niet tot me door dat je daar echt zit! Wat een verhalen. Wat stort jij jezelf erin! Wees voorzichtig, pas goed op jezelf alsjeblieft.
Jasmijn wil je kusje kusje kusjes geven. Ze zegt lieve Mirjam lieve Pirjam. Ik vind je lief. Ik vind je lief. Ik vind je lief. Kusje kusje kusje kusje kusje kusje kusje. -
29 September 2014 - 10:10
Mark:
Super Mirjam, you're doing great! B4
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
