Het schooltje (Luz de America)

’s Morgens om 6.30 uur word ik opgehaald door een jongetje dat vlakbij woont. Mijn eerste keer naar het schooltje lopen wordt heel lief begeleid door een kind dat de weg kent. Ook in deze route blijkt een touwbrug te zitten. Er is wel een route over een gewone brug (die opdracht had het jongetje), maar dat is best ver om. Hij vraagt mij dus of ik over de touwbrug durf. Nou ben ik niet zo’n scheitert, dus heeft het manneke geluk. Hij hoeft niet om te lopen.
Mijn aankomst bij het schooltje is zo grappig! De juf is er nog niet, er zijn allerlei kinderen buiten aan het spelen. Ik ben natuurlijk een bezienswaardigheid, maar in eerste instantie durft er niemand naar mij toe te komen. Langzaam breekt het ijs en komen kinderen ‘hello’ zeggen. Ze hebben dus wel door dat ik degene ben die Engels komt geven. Even later komt er een durfal vragen hoe ik heet en zij gaat alle kinderen die langs komen aan mij voorstellen. Dat ga ik natuurlijk allemaal niet onthouden, maar het gebaar is heel lief.

39 kinderen in één groep, in één lokaal, met één juf. De leeftijd varieert van 3 jaar tot 11 jaar. Er is bijna geen materiaal. Ik geef het je te doen!
Alles wat er gebeurt is docentafhankelijk, dus er zijn steeds heel veel kinderen aan het wachten. Hier ligt een prachtige uitdaging op mijn te wachten! Ik besef echter heel goed dat ik geduld moet hebben. Kan ik deze juf wat handvaten geven waardoor zij meer gebruik kan maken van leeractiviteiten die niet docentafhankelijk zijn? Kan de leeropbrengst in deze groep hoger gemaakt? De flashcards, bingokaarten en speelkaarten die ik gemaakt heb, gaan in elk geval helpen. Dat is fijn om te merken.

De eerste dag werd ik gelijk in het diepe gegooid: een liedje met ze zingen en de eerste Engelse les. Daar had ik niet op gerekend. Ik kwam de eerste dag alleen maar kijken, ik had nog niets voorbereid. Het liedje werd echt een zwaktebod: vader Jacob in het Nederlands en in het Engels. Ze bleken echter ook een Spaanse versie te kennen en vonden het best leuk. Ik ben nog kilometers verwijderd van in canon zingen, de groep zingt werkelijk in alle toonaarden door elkaar, maar ze zingen wél. Er is in elk geval een start.
Voor de eerste Engelse les zijn we naar buiten gegaan. De kinderen mochten dingen verzamelen waarvan ze het Engelse woord wilden weten. Alle voorwerpen zijn verzameld, midden in de klas gelegd, de woorden op het bord geschreven en vervolgens hebben we daar enkele spelletjes mee gedaan.

Dag twee bleek een excursie te zijn. Met een student diergeneeskunde en twee studenten biologie gingen we het bos in om beestjes te zoeken onder stenen, in holletjes, etc. Wat de juf echter niet zo goed ingeschat had, was dat de voettocht naar het bos heel lang was. We hebben zeker 2 uur gelopen voordat we bij het bos waren en ik kon geen pap meer zeggen! Berg op, berg af, het ging maar door! Die beestjes konden mij op dat moment gestolen worden, ik was er helemaal klaar mee. Oké, even wat eten en een poosje om mijn billen zitten hielp genoeg om weer mee te kunnen doen, maar ik zag alweer op tegen de terugtocht. (En als we dan weer bij het schooltje waren, moest ik nog een uur lopen naar huis…)
De kinderen hadden allemaal een soort zwemkleding aan onder hun campokleding (kleding die vies mag worden), dus toen we op de terugweg bij de rivier kwamen waar we doorheen moesten waden, mochten ze allemaal gaan zwemmen in het ijskoude water. Ze vonden het heerlijk! Of ze veel geleerd hebben? Ik betwijfel het. Ze hebben in elk geval een heerlijke dag gehad. Ze genoten zichtbaar van het buiten zijn. En dat lopen dat doen ze met gemak (behalve het mannetje van drie jaar dat op een goed moment op de nek genomen werd).