Verkassen naar mijn nieuwe gastgezin
Door: Mirjam Timmer
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
21 September 2014 | Ecuador, Cuellaje Alto
Deze week ben ik bij mijn nieuwe gastgezin ingetrokken. Van San Antonio ben ik naar El Rosario verhuisd, één vallei verder en een stukje lager dan San Antonio (pakweg 2200 meter)
Dinsdag gingen we naar de moeder van Patricia (mijn gastvrouw tot dan toe), met de melkkar. Ik met volledige bepakking, want ik zou daar slapen en van daaruit opgehaald worden door mijn nieuwe gastheer Alfonso, die de moeite nam om 1,5 uur te lopen om mij op te halen.
De paden die de mensen hier lopen zijn werkelijk onvoorstelbaar. Van de weg naar het huis van Patricia’s moeder, is zeker 30 minuten en ongelofelijk stijl met halverwege een touwbrug, 7 meter boven een stevig stromende rivier. De moeder van Patricia is 78 jaar, zij loopt dit pad alsof het niets is.
De volgende dag werd ik opgehaald door Alfonso. Heel galant nam hij mijn grote rugzak en mijn handkoffer, zodat ik alleen de dagrugzak met schoolmateriaal had en mijn laptoptas. Het voelt zo vreemd om hier met laptoptas rond te lopen! Zowel rugzak als dagrugzak zitten onder het stof en intussen doe ik mijn uiterste best om mijn laptoptas stofvrij te houden. Het is wel de bedoeling dat de apparaten die erin zitten het ook blijven doen…
Samen hebben we weer 1,5 uur gelopen, waarbij het venijn in de staart bleek te zitten. Het laatste half uur naar het huis van Aida en Alfonso was weer zo’n akelig steil stuk. Zelfs zónder rugzak moest ik diverse keren stoppen om op adem te komen. Maar, na 1,5 uur was ik op de plek waar ik waarschijnlijk de komende tijd zal wonen.
Het gezin bestaat uit Aida, Alfonso en hun tienerzoon Eduardo. De eerste indruk is prettig. Ik word vriendelijk en beleefd ontvangen, mag hun huis als het mijne beschouwen, en word onthaald met een glaasje sap van weer een vrucht die ik niet ken (dat gebeurt me de laatste dagen nogal eens). Wat heel fijn is: ik heb een eigen kamer en er is elektriciteit waarmee ik mijn apparaten kan laden. Minder fijn: er is geen warm water en de route naar het schooltje gaat over dat venijnig steile stuk wat ik net gelopen heb. Het is elke dag bijna een uur lopen naar het schooltje. Als ik terug ben in Nederland draai ik mijn hand nergens meer voor om hoor! Die drie maanden hier gaan mij fysiek ongelofelijk sterk maken.
Dinsdag gingen we naar de moeder van Patricia (mijn gastvrouw tot dan toe), met de melkkar. Ik met volledige bepakking, want ik zou daar slapen en van daaruit opgehaald worden door mijn nieuwe gastheer Alfonso, die de moeite nam om 1,5 uur te lopen om mij op te halen.
De paden die de mensen hier lopen zijn werkelijk onvoorstelbaar. Van de weg naar het huis van Patricia’s moeder, is zeker 30 minuten en ongelofelijk stijl met halverwege een touwbrug, 7 meter boven een stevig stromende rivier. De moeder van Patricia is 78 jaar, zij loopt dit pad alsof het niets is.
De volgende dag werd ik opgehaald door Alfonso. Heel galant nam hij mijn grote rugzak en mijn handkoffer, zodat ik alleen de dagrugzak met schoolmateriaal had en mijn laptoptas. Het voelt zo vreemd om hier met laptoptas rond te lopen! Zowel rugzak als dagrugzak zitten onder het stof en intussen doe ik mijn uiterste best om mijn laptoptas stofvrij te houden. Het is wel de bedoeling dat de apparaten die erin zitten het ook blijven doen…
Samen hebben we weer 1,5 uur gelopen, waarbij het venijn in de staart bleek te zitten. Het laatste half uur naar het huis van Aida en Alfonso was weer zo’n akelig steil stuk. Zelfs zónder rugzak moest ik diverse keren stoppen om op adem te komen. Maar, na 1,5 uur was ik op de plek waar ik waarschijnlijk de komende tijd zal wonen.
Het gezin bestaat uit Aida, Alfonso en hun tienerzoon Eduardo. De eerste indruk is prettig. Ik word vriendelijk en beleefd ontvangen, mag hun huis als het mijne beschouwen, en word onthaald met een glaasje sap van weer een vrucht die ik niet ken (dat gebeurt me de laatste dagen nogal eens). Wat heel fijn is: ik heb een eigen kamer en er is elektriciteit waarmee ik mijn apparaten kan laden. Minder fijn: er is geen warm water en de route naar het schooltje gaat over dat venijnig steile stuk wat ik net gelopen heb. Het is elke dag bijna een uur lopen naar het schooltje. Als ik terug ben in Nederland draai ik mijn hand nergens meer voor om hoor! Die drie maanden hier gaan mij fysiek ongelofelijk sterk maken.
-
21 September 2014 - 18:45
Ludy Jongkind:
Wat klinkt het allemaal leuk en lief en dat wandelen heerlijk. Touwbruggen, geweldig. Leuk zo met de ' localen' te leven, dat is wel heel speciaal. -
21 September 2014 - 19:34
Jacky:
Hoi Mirjam,
gaat goed zie ik al en veel avontuur!
Grt Jacky.
-
21 September 2014 - 20:03
Esther:
Lieve Mir, heel leuk om je even gesproken te hebben. Wij hebben alle bewondering voor je. Je gaat vast wat kilotjes omzetten naar spierweefsel denk ik zo. Je wandelschoenen komen wel heel goed van pas.
Zet hem op. Wij genieten van je verhalen.
Groet, MEQ
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
