Open huis in Apuela
Door: Mirjam Timmer
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
16 November 2014 | Ecuador, Cuellaje Alto
’s Morgens om 05.45 uur kom ik als eerste aan bij het schooltje. Het begint al een beetje licht te worden. Om 06.00 uur vertrekken we met de vrachtwagen richting Apuela. Onderweg pikken we nog wat kinderen op en tot slot ook de juf. Opvallend: de juf is de enige die klaar staat, elke keer als we een kind oppikken moeten we wachten. De chauffeur wordt er zelfs een beetje kriegel van.
Onderweg zie ik dat de weg erg slecht aan het worden is. Dat gaat nog wat worden als ik weer richting huis ga. Ik heb horen vertellen dat in ernstige situaties soms twee bussen worden ingezet. Eén rijdt tot aan de plek waar de weg niet meer begaanbaar is, de andere rijdt door vanaf diezelfde plek. In elk geval ga ik er maar voor zorgen dat ik een paar dagen eerder in Quito ben, want ik heb geen zin in het risico om mijn vliegtuig te missen.
Als we bij het colegio in Apuela aankomen, blijkt dat we onderdelen van drie verschillende partytenten hebben meegekregen. Niets past. De andere twee scholen die bij de parochie Cuellaje horen zal hetzelfde overkomen zijn, er zit dus weinig anders op dan wachten tot alle drie de scholen er zijn. Als die scholen zijn aangekomen wordt het pas echt een bende: diverse volwassenen proberen een tent in elkaar te zetten om steeds weer te ontdekken dat onderdelen niet passen. Mij kennen ze niet, in mijn Spaans zit nog steeds fouten, ik denk at het niet gaat werken als ik de leiding neem. Ik besluit uiteindelijk tot een andere strategie omdat mijn geduld opraakt. Samen met Amparito vis ik de onderdelen uit de berg die bij elkaar horen en we zetten met hulp van de ouders van onze kinderen één tent in elkaar. Wat de andere twee scholen doen moeten ze maar even zelf uitzoeken.
Het is de eerste keer dat er een open huis georganiseerd wordt, iedereen moet nog ontdekken hoe je zoiets efficiënt aanpakt. Maar het geeft niet, de zon schijnt, de kinderen zijn in een goed humeur, ze lijken het geen probleem te vinden om te moeten wachten. Langzaam aan vult het grote plein zich met diverse stands en partytenten. 1,5 Uur later dan gepland beginnen uiteindelijk de presentaties. Heel serieus, er wordt veel moeite gedaan, soms vooral schattig, maar over het algemeen geven ze een goed beeld van wat er op de scholen gebeurt. Er zijn twee scholen die een lied zingen, waaronder ‘mijn’ schooltje. Het is goed om te merken dat wij er met kop en schouders bovenuit steken. De andere school zingt niet, ze declameren een liedtekst. Jammer dat we midden op een groot plein met slechts de beschikking over één microfoon moeten optreden. Er valt veel weg. Al met al doen de kinderen erg hun best doen ze een keer ervaring op met spreken voor publiek. Goed om te zien.
Onderweg zie ik dat de weg erg slecht aan het worden is. Dat gaat nog wat worden als ik weer richting huis ga. Ik heb horen vertellen dat in ernstige situaties soms twee bussen worden ingezet. Eén rijdt tot aan de plek waar de weg niet meer begaanbaar is, de andere rijdt door vanaf diezelfde plek. In elk geval ga ik er maar voor zorgen dat ik een paar dagen eerder in Quito ben, want ik heb geen zin in het risico om mijn vliegtuig te missen.
Als we bij het colegio in Apuela aankomen, blijkt dat we onderdelen van drie verschillende partytenten hebben meegekregen. Niets past. De andere twee scholen die bij de parochie Cuellaje horen zal hetzelfde overkomen zijn, er zit dus weinig anders op dan wachten tot alle drie de scholen er zijn. Als die scholen zijn aangekomen wordt het pas echt een bende: diverse volwassenen proberen een tent in elkaar te zetten om steeds weer te ontdekken dat onderdelen niet passen. Mij kennen ze niet, in mijn Spaans zit nog steeds fouten, ik denk at het niet gaat werken als ik de leiding neem. Ik besluit uiteindelijk tot een andere strategie omdat mijn geduld opraakt. Samen met Amparito vis ik de onderdelen uit de berg die bij elkaar horen en we zetten met hulp van de ouders van onze kinderen één tent in elkaar. Wat de andere twee scholen doen moeten ze maar even zelf uitzoeken.
Het is de eerste keer dat er een open huis georganiseerd wordt, iedereen moet nog ontdekken hoe je zoiets efficiënt aanpakt. Maar het geeft niet, de zon schijnt, de kinderen zijn in een goed humeur, ze lijken het geen probleem te vinden om te moeten wachten. Langzaam aan vult het grote plein zich met diverse stands en partytenten. 1,5 Uur later dan gepland beginnen uiteindelijk de presentaties. Heel serieus, er wordt veel moeite gedaan, soms vooral schattig, maar over het algemeen geven ze een goed beeld van wat er op de scholen gebeurt. Er zijn twee scholen die een lied zingen, waaronder ‘mijn’ schooltje. Het is goed om te merken dat wij er met kop en schouders bovenuit steken. De andere school zingt niet, ze declameren een liedtekst. Jammer dat we midden op een groot plein met slechts de beschikking over één microfoon moeten optreden. Er valt veel weg. Al met al doen de kinderen erg hun best doen ze een keer ervaring op met spreken voor publiek. Goed om te zien.
-
16 November 2014 - 17:05
Liesbeth:
Ohh... Mir hoe vroeg moest je dan wel niet je bed uit? Was het niet een uur lopen naar je schooltje?
Een paar keer per jaar als je b.v. vroeg op Schiphol moet zijn dan is dat best OK maar jouw hele bioritme wordt daar veranderd!
@Jan, je mag wel vast gaan oefenen en de wekker vroeg zetten want ik denk dat je een 'vroege vogel' terugkrijgt!
Wat kan ik me voorstellen dat het lastig is om niet het voortouw te nemen Mir, wat kunnen mensen toch soms 'klunzen'. Maar op de fot's te zien is het helemaal goed gekomen. Fijn gevoel voor jou dat jouw schooltje het zo goed deed. Het doet ertoe dat je daar bent, je kunt wat toevoegen!
Verstandig trouwens om op tijd te vertrekken en niet het risico te lopen je vlucht te missen. Wij hebben dat 2x gehad, de laatste keer in Canada dat we vanwegen een aardverschuiving niet verder konden. Is toch raar en lasig op dat moment en een boel geregel.
Geniet nog lekker, we zien je gauw.
liesf onno en liesbeth -
16 November 2014 - 23:58
Herman:
'goed om te merken dat wij er met kop en schouders bovenuit steken' :-)
En leuk om een foto van juf Amparito te zien. -
17 November 2014 - 08:36
Monika:
Geweldig weer om alle verhalen te lezen en foto's te zien uit een heel andere wereld, die tegelijkertijd dezelfde is als die waar wij in leven. Bijzonder om via jou een kijkje van heel dichtbij te nemen in die andere cultuur.
Heel 'des Mirjams' hoe je overal op af stapt en alles uitprobeert. Daar heb ik bewondering voor!
Ik wens je goede laatste weken daar.
Liefs. -
17 November 2014 - 17:18
Anneke:
Hola Mirjam,
wat weer een mooi verhaal! Leuk om de verschillende facetten van je missie zo mee te maken. Wat zullen we je verhalen van elke week missen! Maar voor nu nog lekker blijven schrijven en wij lezen, dank weer..
Liefs, A en B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
