Open huis voorbereidingen

In de Intag Vallei zijn een tiental gehuchten, die hier comunidades genoemd worden. Elke comunidad heeft een schooltje, volledig gefinancierd door de regering. De boeken, de uniformen, het materiaal in de klas, de elektriciteit, de telefoon, alles wordt door de regering betaald. Een manier om controle uit te oefenen op de kwaliteit van lesgeven, is de jaarlijkse presentatie die de scholen geven. Vrijdag is het zover, dan geven alle scholen uit de Intag Vallei een presentatie in Apuela. Casa abierta wordt dat genoemd, open huis. De kinderen zijn druk bezig met het voorbereiden van hun presentaties, het onderwerp dat de juf gekozen heeft is onweer / elektrische lading. Donderdag was er een bijeenkomst met de ouders van de kinderen die meedoen aan de presentatie (de oudste twee groepen, in totaal 8 kinderen). Het transport van zowel kinderen als materialen moest geregeld worden.
De bestaande mogelijkheid is de reguliere bus, hetgeen betekent dat iedereen om 5.30 uur in de ochtend klaar moet staan. Tafels, demonstratiemateriaal, dekzeil met palen tegen de regen, alles zou mee moeten met de bus. Een vader bood aan om met de vrachtwagen te rijden. Zowel kinderen als materialen konden in de vrachtwagen. Kosten: 30 dollar. Vader zou er de hele dag bij blijven en terug rijden als alles klaar was. Hoera dachten de juf en ik! Even rekenen leverde op dat de vrachtwagen net zo duur zou zijn als de bus, kat in het bakkie dus. We kunnen later weg en voor de terugweg hoeven we niet op de reguliere bus te wachten. Nou, dat had ik gedacht.
De hobbel die genomen moest worden, was het geld. Allereerst bleek dat er slechts 2 ouders waren die konden rekenen. Die rekenden voor wat ik al gezegd had: bus en vrachtwagen zijn even duur. Maar er moest een rekensom met plaatjes aan te pas komen om tot de ouders door dringen. Het kostte een heel uur en heel veel geduld om de ouders te overreden. Deel van het probleem is waarschijnlijk dat 2 dollar (€1,60) per kind + 2 dollar voor de ouder die meegaat voor veel gezinnen een probleem is. Veel gezinnen hebben gewoon geen geld, ze eten van wat ze op hun land verbouwen. Dat bus en vachtwagen even duur zijn, betekent nog steeds 4 dollar per gezin.
Mijn idee om met de kinderen een lied te zingen werd enthousiast ontvangen. Daarmee heb ik voor mijzelf wel even flink wat druk op de ketel gezet. In Peguche heb ik een fluit laten maken, die heel goed te gebruiken is bij het lied dat ik voorgesteld heb. Hun eigen juf kan wat gitaar spelen, dus leek het mij zo leuk om een combinatie van zang, gitaar en fluit te maken. Ik ben me al dagen de blubbers aan het studeren op die fluit. Eén om er fatsoenlijk geluid uit te krijgen (de manier van aanblazen is totaal anders dan onze westerse instrumenten) en twee om het intro en tussenspel onder de knie te krijgen. Ik vorder gestaag, mijn gastfamilie wordt gek van mijn gefluit maar vindt ook dat mijn vorderingen goed hoorbaar zijn, dus ik heb goede hoop. Ik ben mij weer eens erg bewust van wat mijn eigen ouders hebben moeten doorstaan in de eerste jaren dat ik als kind viool leerde spelen. Het moet vreselijk geweest zijn om dag in dag uit hetzelfde valse deuntje te horen.